bahar..

bahar gelemedi hala.. cemreler topraga dustu mu dusmedi mi hic haberim yok.. bahar gelse de delirsem, cildirsam; oturdugum yerde hop hop hoplasam zip zip ziplasam diyorum icimden.. cunku ben ilkbaharlarda yerimde duramiyorum.. sanki gizli bir guc bedenimde koordinatlarini bilmedigim bir tusuma basiyor ve ben ben olmaktan cikiyorum, kendimden geciyorum.. o tusun yerini henuz bulamadim ne yazik ki, arada sirada dertlendigimde bir bulsam da bassam suna dedigim cok olmustur..

bu bahari askerde yasayacagim.. ben uzaklardayken bir seylerin degismesini istiyorum.. ne bileyim, mesela belediyenin akbil yerine cikaracagi kartlari gormek istemiyorum.. aslinda, aralik ayinda askere gitmek icin bu sehri terkedenler daha sansli... geldiklerinde metrobusun Kadikoy'e kadar uzanisina sahitlik ettiklerinde onlarin tepkisi bize siradan gelecek ya da ne bileyim onlar geldiginde İstanbul'un belediye baskani belki de degismis olacak, sonra akbil yerine gecen kartlar muhakkak devrede olacak..

kissadan hisse, ben geri dondugumde evimi, yani İstanbul'u biraz daha farkli gormek, heyecanlanmak, gozlemlerime sasirmak istiyorum... zaten baharda gidiyorum, askerde tel kadayif kivamina gelecegim icin hoplayip ziplayamayacagim; bir de ustune bir degil, butun yaz gecelerimi kislada gecirecegim ve bunun bir ruyaya benzemeyecegi konusunda cok saglam kaynaklardan edindigim bilgilerde mevcut.. yasayip gorecegiz.. her zaman oldugu gibi buyuk duslerim var..