Yetisme Telasi

Ne kadar da telasliyiz, adimlarimizi beynimizin verdigi direktiflere gore yonlendiremiyoruz cogu zaman, cunku vucutlar izin vermiyor bu derece aceleye.. Belki de ruhumuz, kim bilir?

Zorunluluklar mi bizi bu hale getiren.. Birkac sene oncesine kadar izleyerek guldugum insanlardan birine, herhangi birine donusmeye basladigimi farkettim bugun.. Ben de dusmusum yetisme telasinin deliligine.. Zamandan mi calmaya calisiyoruz, yoksa olumsuz olmaya mi?!.. Butun sucu modern hayata atmak kolay, peki egolar?.. Acmaya ugrasirsak sonu gelmez bu konunun, iyisi mi keselim..

Besbelli iste, vucudumuz ve ruhumuz biraz yavaslamamizi istiyorlar.. Heryere ve herseye yetisme derdimiz yuzunden belki de insanligin buyuk yalnizliginin nedeni.. Belki siniri asiyor cogumuz, kapasitesini sonuna kadar kullanarak gercekten kendine harcamasi gereken zamani olduruyor..

Ruhu ac olan insanin bir an icin bile huzuru bulamamasi dogaldir.. Huzuru icinde hic hissedemeyen insan da yalniz kalir.. Surekli arar, surekli harcar, tuketir.. Ama hissedemez, sadece kocaman bir bosluk vardir icinde.. Yuzundeki o kocaman mekanik gulusteki hissizligi hissetmekte cok zor degildir..

Yine sonuca varmayan, karisik bir yazinin sonu.. Tekrar gorusecegiz.. Bundan sonra cok uzun aralar vermeyecegiz..